Με πολύ μεγάλη σκεπτικότητα παρατηρούμε τελευταία να έχει επανέλθει
δυναμικά στην επικαιρότητα το όνομα του Αρτέμη Σώρρα, ενός ανθρώπου που
εμφανίστηκε πραγματικά σαν κομήτης στην ελληνική πραγματικότητα το 2012
υποσχόμενος να απαλλάξει όχι μόνο κάθε Έλληνα, αλλά και το ίδιο το ελληνικό
κράτος από κάθε πιθανό χρέος και δανειακή υποχρέωση. Ο εν λόγω κύριος επιδόθηκε
σε μια τεραστίων διαστάσεων εκστρατεία προκειμένου να προσελκύσει κόσμο γύρω
του, χρησιμοποιώντας στη προσπάθειά του αυτή επιχειρήματα που παραπέμπουν
περισσότερο σε παραμύθια για μικρά παιδιά. Βλέπουμε σήμερα, όμως, πως αρκετοί
συμπολίτες μας, πλήρως απελπισμένοι και θολωμένοι από την δύσκολη οικονομική
συγκυρία, καταφεύγουν στην «οργάνωση» του ανθρώπου αυτού με την ελπίδα πως κάτι
θα αλλάξει προς το καλύτερο για αυτούς…
Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς
πως οι συμπολίτες μας που επέλεξαν να ταχθούν στο πλευρό του Σώρρα το έκαναν
ακριβώς γιατί άκουσαν πως η κατάσταση για αυτούς θα βελτιωθεί ως δια μαγείας
χωρίς να κάνουν τίποτε παραπάνω από το να γίνουν μέλη της οργάνωσής του. Είναι
προφανές πως η λαϊκίστικη ρητορική που χρησιμοποιήθηκε έπιασε τόπο και με το
παραπάνω, αν κρίνει κανείς από το πλήθος των γραφείων της οργάνωσης που
ανοίγουν ανά την επικράτεια.
Μήπως, όμως, έχει γίνει συνήθεια για τον ελληνικό λαό τα τελευταία
χρόνια να ακολουθεί ανθρώπους που χρησιμοποιούν κατά κόρον τον λαϊκισμό για να
κερδίσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου;
Τα παραδείγματα είναι
αρκετά. Πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα
των τελευταίων χρόνων τα «Ζάππεια» και οι αντιμνημονιακές κορώνες του Αντώνη
Σαμαρά και της ΝΔ που μόλις ανήλθε στην εξουσία εφάρμοσε ακόμα πιο σκληρό
μνημόνιο. Βέβαια τους παραπάνω
ακολούθησε μια πραγματικά άνευ προηγουμένου προπαγάνδα με ενορχηστρωτές τον
ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, οι οποίοι μπροστά στην ιστορική συγκυρία που
παρουσιάστηκε για μια κυβέρνηση της Αριστεράς στη χώρα μας αρκέστηκαν αρχικά
στο να χαϊδεύουν τα αυτιά του ελληνικού λαού απαλλάσσοντας τον από κάθε πιθανή
ευθύνη για την κατάσταση της χώρας, ενώ συνέχισαν υποσχόμενοι απίστευτες
παροχές στο περιβόητο «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης», χωρίς να παραλείπεται το
διαχρονικό σύνθημα περί σκισίματος μνημονίων. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι
σήμερα, εν έτει 2017, να μην έχουμε βγει ως χώρα από το οικονομικό αδιέξοδο και
χωρίς να υπάρχει ελπίδα πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί σύντομα. Όλα αυτά
ακριβώς επειδή ως κοινωνία δεν έχουμε αποβάλλει ακόμα και τώρα τη νοοτροπία που
θέλει τον «από μηχανής θεό» να έρθει και με έναν μαγικό τρόπο να βελτιώσει τα
πάντα γύρω μας.
Ο λαϊκισμός...
...είναι ένα φαινόμενο εμφανές σε
κάθε είδος πολιτικής ή συνδικαλιστικής δράσης. Τόσο συνδικαλιστές που τάζουν γη
και ύδωρ στα μέλη των ενώσεών τους προκειμένου να αποκομίσουν ίδια οφέλη, όσο
και στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης που παραπλανούν τους εν δυνάμει
ψηφοφόρους τους για να κερδίσουν την υποστήριξή τους είναι συνηθισμένα
παραδείγματα στην ελληνική κοινωνία. Το φαινόμενο αυτό, ωστόσο, δε μπορεί να
απουσιάζει από τα ελληνικά Πανεπιστήμια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα Πρυτάνεις και
καθηγητές που χαϊδεύουν τα αυτιά της πανεπιστημιακής κοινότητας με στόχο την
ενίσχυση της ατομικής τους εικόνας. Ταυτόχρονα, ανεύθυνες πολιτικές παρατάξεις εντός των Ιδρυμάτων επιδίδονται σε ένα
διαρκή λασπολογικό και κινδυνολογικό αγώνα ψεύδους, παρουσιάζοντας στο
φοιτητικό σύνολο ανυπόστατα προβλήματα, χωρίς να προτείνουν ουδεμία κατεύθυνση
για την επίλυση τους, ώστε να υφαρπάξουν την ψήφο των φοιτητών. Έτσι
σπιλώνουν το όνομα και τη δράση των φοιτητικών συλλόγων, καθώς μέσα από μη
υγιείς πολιτικές διαδικασίες δημιουργούν
μία εικόνα στείρου αρνητισμού και οδηγούν την φοιτητική κοινότητα, αλλά και την
κοινωνία συνολικά, στην απαξίωση των συλλόγων.
Είναι ανεπίτρεπτο η πολιτική ζωή
αυτού του τόπου να στηρίζεται στο λαϊκισμό και στην επικράτηση όσων μπορούν να
επιστρατεύσουν περισσότερα ψεύδη και φρούδες προεκλογικές υποσχέσεις. Έτσι,
καταλήγουμε στο σημείο να κυβερνώμαστε, όχι από τους πιο άξιους, αλλά από
αυτούς που έχουν μεγαλύτερη άνεση στο ψεύδος και έμφυτο λαϊκιστικό ταλέντο, με
τα αποτελέσματα να είναι εμφανή από τη σημερινή οικονομική, αλλά κυρίως κοινωνική
κατάσταση της χώρας.
Ποιος ευθύνεται όμως για το συγκεκριμένο φαινόμενο, δηλαδή της
επικράτησης των λαϊκίστικων τάσεων;
Αφενός μεγάλο είναι το μερίδιο της ευθύνης που βαραίνει το πολιτικό
σύστημα για την υιοθέτηση τέτοιων μεθόδων πολιτικής αντιπαράθεσης και
πολιτικού λόγου που δε βασίζεται στον ορισμό κατευθύνσεων για τη διακυβέρνηση
της χώρας με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα, αλλά αντίθετα επικεντρώνεται στη
διασπορά ψευδών που ηχούν πιο γλυκά στα αυτιά των πολιτών και τους δίνουν
μεγαλύτερες πιθανότητες επικράτησης. Δε
μπορούμε, ωστόσο, να παραλείψουμε την ατομική ευθύνη του κάθε πολίτη ο οποίος
δέχεται και στηρίζει άκριτα τις πλασματικές υποσχέσεις ορισμένων δημαγωγών.
Το έλλειμμα παιδείας σε συνδυασμό με την αγανάκτηση των πολιτών που ψάχνουν την
κάθε δυνατή σανίδα σωτηρίας μέσα στη σε αυτή τη δεινή οικονομική κρίση έχει
οδηγήσει μεγάλο μέρος των πολιτών να μαγεύεται από το λαϊκισμό, να τον στηρίζει
και να τον εδραιώνει ουσιαστικά στην ελληνική κοινωνία.
Είναι δεδομένο, ότι όσο τέτοια
φαινόμενα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν, δεν πρόκειται ποτέ να
υπάρξει λύση στο οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο που βρισκόμαστε. Είναι
ανάγκη να προωθηθούν τα υγιή πολιτικά κίνητρα και να επιλεχθούν από τον
ελληνικό λαό οι πραγματικά άξιοι που με το όραμα και την πολιτική κατεύθυνση
που θα υιοθετήσουν θα δώσουν στη χώρα την απαιτούμενη ώθηση για να προοδεύσει
και να εκσυγχρονιστεί.
Απέναντι, λοιπόν, σε «Σώρρες» και σημαιοφόρους στο λαϊκισμό πολιτικούς
σχηματισμούς είναι ανάγκη να προάγουμε συλλογικά τα υγιή πολιτικά πρότυπα που
θα μας οδηγήσουν μακριά από τα σημερινά αδιέξοδα!
ΠΑΣΠ ΕΜΠ
